ดังนั้น ท่านโดเกนจึงบอกว่า ในการสร้างอะไรบางอย่าง ในการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของมนุษย์ก็เป็นทานปรัชญาปารมิตา ด้วยการให้เรือข้ามฟากแก่คน หรือสร้างสะพานให้แก่คน ก็เป้นทานปรัชญาปารมิตา ความจริงแล้ว การให้คำสอนหนึ่งประโยคอาจเป้นการสร้างเรือข้ามฟากให้กับบางคนก็ได้
จากคำสอนในคริสต์ศาสนา ทุกสิ่งทุกอย่างในธรรมชาติคือ สิ่งที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้นหรือประทานให้แก่เรา นี่คือความคิดที่เยี่ยมที่สุดของการให้ แต่ถ้าเธอคิดว่าพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ และด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งทำให้เธอแยกออกมาจากพระเจ้า เธอก็อาจมีความคิดว่าเธอก็มีความสามารถในการสร้างอะไรบางอย่างแยกออกมาหรืออะไรบางอย่างที่พระเจ้าไม่ได้เป็นผู้ประทานให้ ตัวอย่างเช่น เราได้สร้างเครื่องบินและทางด่วน และเมื่อเราพูดซ้ำๆว่า ฉันสร้าง ฉันสร้าง ฉันสร้าง ไม่ช้าเราก็จะลืมไปว่าใครคือ ฉัน ที่สร้างสิ่งต่างๆ นี้กันแน่ หลังจากนั้นไม่นานเราก็จะลืมพระเจ้า
นี่เป็นสิ่งที่อันตรายต่อวัฒนธรรมมนุษย์ ความจริงแล้ว การสร้างด้วย ฉันใหญ่ คือการให้ เราไม่สามารถสร้างและเป็นเจ้าของสิ่งที่สร้างเอง เพราะทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งที่พระเจ้าสร้างขึ้นทั้งสิ้น เราจะต้องไม่ลืมจุดนี้ แต่เพราะเรามักจะลืมอยู่เสมอว่าใครคือผู้สร้างและเหตุผลในการสร้าง เราจึงยึดติดกับวัตถุหรือคุณค่าแลกเปลี่ยนไม่มีอะไรที่มีคุณค่าเมื่อเทียบกับคุณค่าสัมบูรณ์ของสิ่งที่พระเจ้าสร้างเท่านั้นแหละ
อย่างไรก็ตาม แม้ของบางสิ่งจะไม่มีคุณค่าจริงหรือคุณค่าเชิงเปรียบเทียบกับ ฉันเล็ก ก็ตาม มันก็ยังมีคุณค่าที่แท้จริงในตัวของมันเอง การไม่ยึดติดกับสิ่งใดคือการตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของมันเอง การไม่ยึดติดกับสิ่งใดคือการตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของสิ่งนั้น ทุกสิ่งที่เธอทำควรตั้งอยู่กับความคิดที่มีคัวเองเป็นศูนย์กลางและเมื่อนั้นอะไรก็ตามที่เธอทำก็จะเป็นการให้ที่แท้จริง หรือทานปรัชญาปารมิตา
